Haspelen, daar heb ik iets mee. Vraag het mijn familie. Eén of andere kronkel in mij krijgt het voor elkaar om twee woorden of gezegden tot één te smeden of om nét de klemtoon verkeerd te leggen. Zo haspel ik rustig: 'als paaltje bij perkje komt'... En pas stuurde ik vanuit Londen een filmpje toen we bij de Westminster Cathedrale waren. In plaats van Cathedrale dacht de ontvanger dat ik Kattendrol zei. Ieder z'n gave;)

Maar nu het woord codependentie, daar kan ik mooi gewichtig mee doen. In de vorige blog schreef ik dat het rust geeft als we ons eigen tuintje op orde hebben en het begrenzen. Maar wát als we de tuintjes van de buren picobello verzorgen en ons eigen tuintje verwaarlozen? Geldt dan: 'wie het tuintje van de buren wiedt, ziet zijn eigen onkruid niet?' Ik vind het een zoektocht om én voor mijn tuintje te zorgen én de ander niet uit het oog te verliezen. Alléén voor mijn eigen tuintje zorgen is geen optie, juist er te kunnen zijn voor de ander geeft zin en waarde aan mijn leven. Alléén gericht zijn op het tuintje van de ander geeft geen rust, 't is nooit genoeg. Het drijft ons op en voor we het weten spelen we een rol. Het typerende van een rol is dat het onbewust gedrag is en automatisch ingezet wordt, waarin we ons helemaal kunnen verliezen.

Ik denk aan Mumtaz, een Pakistaanse imam die als vluchteling met zijn kinderen in onze buurt kwam wonen, twintig jaar geleden. Hij werd ook hier in de gaten gehouden, omdat hij christen was geworden. Ik ging ver over mijn grens als vrijwilliger, alleen het tuintje van hem en zijn gezin vulde mijn hoofd en hart. Lichamelijke klachten floten mij terug. Opnieuw moest ik balans vinden en vertrekken vanuit mijn eigen tuintje. Het zijn lessen die het leven mij leerde.

Stel dat je altijd, alleen maar bezig bent met de wensen, verlangens en verwachtingen van anderen. Dát is codependentie: een aangeleerd patroon waarbij je je overmatig richt op de ander. Ten koste van je eigen behoeftes en gevoelens. Wellicht dat je bent gaan geloven dat jóuw tuintje er niet toe doet, dat je alleen oké bent als je zorgt en geeft. Logisch toch dat je je dan alleen maar richt op het tuintje van de ander? Zou dat tuintje ook de social media kunnen zijn? Bezig zijn met wat de social media van je verwacht? Voor je het weet word je in een rol geduwd, een gedragspatroon die de regie van je overneemt. Dat geeft een verstoorde relatie in jezelf: de verbinding tussen hoofd en hart verdient geen schoonheidsprijs. Ook de relatie met de ander is meer een schijnverbinding, waarin afhankelijkheid een grote rol speelt.  

Probeer te onderzoeken –eventueel met hulp- of je niet teveel met de tuin van de buren bezig bent, hoe je eigen tuintje eruit ziet, hoe je je kwaliteiten inzet. Zodat je de vruchten kunt plukken van gelijkwaardige, gezonde relaties. Enne: 'wie zijn eigen tuintje wiedt, ziet het onkruid van een ander niet.' Of haspel ik nu de spreekwoorden door elkaar?