Handig zulke hekjes. Ik kan zelf kiezen hoe ik achter het hek kom: er langs, er overheen, er onderdoor;) 'k Hoef niets te vragen, niet te bellen. Tijdens onze wandeling komen we dit hek tegen. Voor ons loopt een vrouw met twee honden. De ene doet midden op het pad zijn grote behoefte en het baasje kijkt tevreden toe. "Dat wordt zo opruimen, mevrouw" zeg ik een beetje lachend. De vrouw geeft een vriendelijke lach terug. Mijn man mompelt: "dat zeg je veel te aardig, 't heeft geen effect!" Zoals zo vaak heeft hij gelijk, duidelijk iets aangeven ben ik nog steeds aan het leren. Is duidelijk zijn dan zo belangrijk? Ja. Bijgaande foto is wat dat betreft duidelijke taal: het toont onduidelijkheid. Welk stuk land wordt er begrenst? Wat is het effect als het hek dicht zit? Welke functie heeft het hek? Hoe veilig ben ik als ik achter dat hek sta?

'Vrijheid is niet de afwezigheid van beperkingen, maar het vinden van de juiste beperkingen,' zegt Tim Keller. Grenzen zijn beperkingen. In elke relatie kunnen we verbaal en non-verbaal onze grenzen aangeven, ze vormen de basis voor wederzijds respect en liefde. Alleen ik ken mijn eigen grenzen en mogelijkheden, niemand kan in het hoofd van mij kijken. Als er moeite is met grenzen aangeven kan dat te maken hebben met vrees om de ander te verliezen, vrees om zichzelf te laten zien, vrees voor roddel, vrees om een confrontatie aan te gaan. Mensen komen niet vaak met de hulpvraag 'ik heb problemen met grenzen', maar met de symptomen ervan. Zoals: 'Ik voel me onzeker en leeg, ik raak snel in paniek, ik heb moeite met alleen zijn, ik weet niet wat mijn identiteit is, ik voel me somber en moe, ik heb een burn-out, ik heb last van mijn compensatiegedrag'. Gefeliciteerd als je hiermee komt. Het geeft aan dat je verantwoordelijkheid neemt voor hoe je je gedraagt en voelt. Ook voor je gevoel? Ja, wanneer je bang bent of onzeker, kun je je grens aangeven. Wanneer je gekwetst bent vanwege het gedrag van de ander, kun je opstaan. Hoe? Door de dialoog aan te gaan en als dat geen opheldering geeft is er de keuze of je je gekwetstheid wilt voeden of niet.

Het kan helpen om je leven te vergelijken met een tuin, jouw eigen stukje grond. Daarin liggen naast je gedrag en gevoel, ook je talenten, keuzes, dromen, gedachten, je geloof, hoop en liefde. Hoe wil ik dat mijn tuintje eruit ziet? Wie mag er binnen zonder kloppen? Hoe maak ik dat duidelijk? Wat als iemand rotzooi in mijn tuin gooit? Je begrijpt: als ik vriendelijk tegen mijn buurman zeg dat ik zijn rotzooi niet wil, maar het vervolgens zelf opruim, zal hij het de volgende keer weer doen. Maar als ik zijn rotzooi teruggooi heeft hij mij verstaan. Het is de verantwoordelijkheid laten waar het hoort. Door duidelijk onze grenzen aan te geven komen we er achter wie we zijn, dan wordt de eigenaar van de tuin zichtbaar.

Ons leven is geen openbaar terrein. Jouw leven doet er toe om te begrenzen, het biedt je rust en veiligheid en doet je zelfrespect groeien. Je vindt het nodig om je bezig te houden met de tuin van de ander? Daarover de volgende blog. Voor nu: hekje sluiten #